ارمان شرق- امیدوار هستم یک اراده جمعی ایجاد شود و این اراده جمعی نهایتا بتواند خودش را به بدنه رسمی قضیه تحمیل کند و به حرکت دربیاورد تا به آن تکانه برگردیم. آن تکانه، تکانه مقدسی است. آن تکانه تکانه ضروری تاریخ امروز ما هم هست. همان‌گونه که برگشت به تکانه انقلاب برای ما لازم است، برگشت به تکانه اصلی جریان اصلاحات هم لازم است. تا آن تکانه برنگردد، نمی‌توانیم جریان اصلاحات متفاوتی داشته باشیم. اینکه آیا اکنون بالاخره رسیدیم؟ خیر.

ارمان شرق- اصلاح‌طلبی نمی‌تواند با آن قیافه و سبک و مفاهیم و شمایل و گفتمان سنتی در انتخابات حاضر شود و سبد رای مردم را به دست بیاورد. ممکن است در گذشته و در دوم خرداد ۷۶ برای لجبازی با اصولگرایان تمامیت‌خواه مردم یک‌بار این روش را پذیرفته باشند. اما امروز مردم دیگر حاضر نیستند منافع خود را قربانی رفتارهای محافظه‌کارانه کنند. اصلاح‌طلبان باید گفتمان خود را متناسب با شرایط جدید کشور و تغییرات نسل‌ها به روز کنند. باید صدای مطالبات مردم را بشوند و متناسب با آن طراحی راهبرد داشته باشند.

ارمان شرق- ویژگی دیگر مشارکت سیاسی و از جمله مشارکت انتخاباتی، تأثیرگذاری بر حوزه سیاست است وگرنه، نمی‌توان آن را مشارکت از نوع سیاسی تلقی کرد. بنابراین شاخص‌های مشارکت سیاسی و از جمله مشارکت انتخاباتی که در رفتار رأی‌دهی تجلی می‌یابد در کل بر رأی‌دادن آگاهانه، داوطلبانه، بدون تأثیرپذیری فرد از عوامل بیرونی و تأثیرگذاری بر حوزه سیاست تأکید دارد.
۵. ابتنای به فرهنگ سیاسی و مشارکت دموکراتیک تنها در صورتی که فرهنگ سیاسی غالب، مشارکتی و دموکراتیک باشد، می توان امیدوار بود که مشارکت سیاسی و انتخابات، آگاهانه است.

ارمان شرق- در جوامعی که نظام پساتوتالیتر حکمفرماست، حیات سیاسی معنای سنتی‌اش از میان رفته است. مردم هیچ فرصتی برای ابراز علنی عقاید سیاسی‌شان ندارند، چه رسد به سازماندهی سیاسی. این شکاف را که بدین‌ترتیب پدید می‌آید با آیین‌های ایدئولوژیک پر می‌کنند. در چنین اوضاعی، طبیعتا علاقه مردم به امور سیاسی رفته‌رفته کم می‌شود و اکثرشان اندیشه سیاسی مستقل را، اگر اصلا وجود داشته باشد، غیرواقع‌گرایانه و باورنکردنی و نوعی بازی برای هوا و هوس‌های اهلش می‌دانند، که هیچ ربطی به دغدغه‌های روزمره آن‌ها ندارد.

ارمان شرق -هگل معتقد است ما آزاد به دنیا نیامده‌ایم، ما آزاد می‌شویم و به میزانی آزاد می‌شویم که از تاریخ خود به مثابه موجودات اجتماعی آگاه می‌شویم و این وظیفه افراد است. آزادی یعنی خواستن آنچه عقلانی است. در حقیقت آزادی، زمانی است که انسان‌ها خود را بشناسند و خود را در مسیر دیالکتیک قرار دهند.
شخص آزاد و مختار باید واجد نیروی خودآگاهی باشد، یعنی توانایی جداشدن از تمام موقعیت‌های معین و مشخص را داشته باشد، تا بدان وسیله جدا از آن‌ها به خویشتن آگاه شود. او باید توانایی کناره گرفتن از همه روندها و روال‌ها را داشته باشد. اگر شخصی فاقد چنین توانایی باشد، انتخاب‌هایش آزادانه نخواهد بود، زیرا هیچ درکی از عاملیت خاص خویش و هیچ توانی برای ارزیابی عقلانی آنچه می‌باید به انجام برساند نخواهد داشت.

ارمان شرق- دگرگونی به دگرگونه شدن های بزرگی گفته می شود که از مرزهای تحول می گذرد و بعد از بروز ناامیدی از اصلاحات و مقاومت در برابر تحول های بایسته و شایسته برای گریز از دادن هزینه های متعقلانه و جهت گیری های بخردانه به وجود می آید.

عبور از از اصلاح و ناامیدی از تحول ناشی از تحجر اندیشگی در بافت قدرت، و عملکرد ساختار و بافتار قدرت، و متصلب و انسداد رفتاری و کنشی در آن است که در نهایت موجبِ ناامیدی کامل و طغیان های سخت خونبار بر علیه وضع موجود می شود و به نوعی انقلاب سخت نزدیک می شود.

ارمان شرق- به گمان ما رویکرد انفعالی در برابر انتخابات به ویژه از جانب کنشکران آگاه، روشفکر و تحلیگر سیستم سیاسی به مثابه نوعی خود کشی سیاسی به حساب می آید که باید به شدت از آن پرهیز کرد. انفعال هرگز هیچ سیستم سیاسی را تغییر نداده است و در نهایت به انفجارهای درونی کشیده است که نتیحه آنها هرگز مثبت نبوده و در بهترین حالت شرایطی را ایجاد کرده است که برای بیرون آمدن موقعیت های قابل زیست دموکراتیک در آنها نیاز به ده ها سال و بلکه چندین نسل متوالی بوده است.

ارمان شرق- در نزد مارکسیست، نابرابری نخست یک پدیدۀ اجتماعی است تا یک مفهوم انتزاعی و برای فهم یک پدیدۀ اجتماعی، باید تاریخ آن را درک کرد. مارکس معتقد بود که عمدۀ نابرابری از آنجا سربرمی‌آورد که سرمایه‌داران قادرند به کارگران کمتر از میزان ارزش محصولات کارشان، مزد دهند. این‌چنین کارگران استثمار می‌شوند. آن‌ها سخت کار می‌کنند و کالاهایی با ارزش بالا تولید می‌کنند، اما صاحب کارخانه یا سرمایه‌گذار بیشتر این ارزش را به چنگ می‌آورند. اگر چنین باشد، پس برابری امری خواستنی است؛ چراکه آنچه را که شایستۀ کارگران است، به آنان اعاده می‌کند؛ یعنی آنچه در بند چهارم مرامنامۀ حزب کارگر تحت‌عنوان «تمامی دستاوردهای تولیدی‌شان» آمده بود. مرامنامۀ پیشین حزب کارگر تلویحاً تأکید داشت که ثروتی که در حساب‌های بانکیِ سرمایه‌داران و مدیران اجرایی عمده انبار شده است، به دست کارگران فراهم آمده و در نتیجه، باید به تملک آنان بازگردد.

ارمان شرق- چه کسی مقصر است؟ اگنس هلر پاسخ می‌دهد: «دنبال مقصر گشتن غیرمسئولانه است. آن‌چه که مطلوب و لازم است پذیرش مسئولیت است»: مسئولیت پاسخ‌گفتنِ بی‌قید و شرط و مسئولانه به پرسش‌ها و ضرورت‌های تاریخ اکنون و اکنونیان، مسئولیت تدبیر آگاهانه و شجاعانۀ آیندۀ در راه، مسئولیت نقد بی‌پروای خود، مسئولیت امتناع و تخطی از خودِ سترون و سنگ‌واره و مومیایی خود، مسئولیت واسازی منظومۀ معنایی و هنجاری و ارزشی مسلط، و مسئولیت چشم‌دوختن در مغاک و نهراسیدن از این‌که با چشم‌دوختن به مغاک، مغاک نیز به آن‌ها چشم می‌دوزد.

ارمان شرق- پی آمد های ایزوله بودن جامعه ما از جهان، خود را ۱۰-۵ سال آینده نشان خواهد داد: وقتی یک دانشجو، نویسنده، دانشگاهی، صنعت­‌گر، پزشک، سیاست­‌مدار، کشاورز و کارآفرین سا ل‌ها صرفاً در مدارها و شبکه­‌های محدود فکر کرده، تعامل کرده و تصمیم گرفته است، نوآوری او به حداقل خواهد رسید. شبکه‌­های اجتماعی(Social Media) جایگزینی برای دیدن، شنیدن، صحبت کردن وشنیدنِ انتقاد نیستند. اگر اهمیتِ اقتصاد بین­الملل را دقیق و از طریق تعامل و شبکه­‌های جهانی متوجه بودیم به احتمال زیاد در اقتصاد همسایۀ نزدیک خود در ۲۵۰ کیلومتری سرمایه­‌گذاری می کردیم تا اینکه وقت و منابع مالی مان را ۱۳۹۰۰ کیلومتر آن طرف دنیا با بولیوی، کوبا، و ونزوئلا، که سه کشور ورشکسته سیاسی و اقتصادی هستند و به فقر و فساد معروف هستند، صرف می کردیم. فقط طی سال­‌های ۲۰۱۷-۲۰۱۵، جمعیتی بالغ بر ۹۰۰/۰۰۰ نفر از ونزوئلا به ۱۷ کشور پناهنده شدند.