نه آب دارد، نه گاز، نه برق درست و درمان، نه بیمارستان مطلوب، نه فرودگاه، نه جاده درست و حسابی و نه حتی خط کشتیرانی منظم و نه حتی یک سانت خط ریلی! لقب‌سازی برای چابهار فقط یک نتیجه در بر داشت؛ گرانی الکی زمین در این شهر محروم که از ۱۲۰ هزار نفر جمعیت آن، نیمی حاشیه‌نشین هستند؛ یعنی حدود ۶۰ هزار نفر!

در این شهر هنوز برای مصارف خانگی، مردم در صف کپسول گاز می‌ایستند، برق مدام قطع می‌‌شود، آب نیز همچنین.

چند سال پیش، بشخصه، برای نخستین‌بار از عبارت «چهارراه تجارت جهانی» برای چابهار استفاده کردم که اینک در سال ۱۴۰۱ باید از مردم شریف و محجوب بندر و منطقه آزاد چابهار، صمیمانه عذرخواهی کنم.

حجم انتقادات بابت زیرساخت‌های ضعیف این منطقه آزاد تجاری هر روز بیشتر و بیشتر می‌شود و این هر کارشناس دلسوزی را نسبت به سختی‌ها و مشقت‌های مردم این دیار، مکدر می‌کند. امیدواریم به جای لقب‌سازی که متأسفانه متخصص آن هستیم به شکلی واقعی برای توسعه حقیقی چابهار، چاره‌اندیشی کنیم. صد سال از زمانی که چابهار را اعظم‌الطرق تجارت بین‌الملل معرفی می‌کردند گذشت، بس کنیم لقب‌سازی را؛ چابهار در مقابل دوبی، مسقط، دوحه و حتی گوادر، هیچی نیست؛ هیچی.

هفته گذشته خبری منتشر شد که هند رسما مسیر ایران را از تبادلات خود کنار گذاشته و با دورکردن مسیر ترانزیتی خود، گرجستان را برای ارسال کالا به روسیه انتخاب کرده است. چین هم که پیش‌تر، چابهار را از نقشه راه خود برای ترانزیت کالا حذف کرده بود. حالا واقعا، چابهار، چهارراه تجارت جهانی است؟/شرق