آمار تلخ و نگران‌کننده!؟

سیف‌الرضا شهابی تحلیل‌گر سیاسی طی یادداشتی در شماره امروز همدلی با عنوان آمارهای تلخ و نگران‌کننده نوشت: چندی قبل معاون محترم وزیر کشور آماری را ارائه داد که برای هر شخصی تکان‌دهنده و درعین‌حال در آستانه ورود به چهل‌وچهارسالگی عمر انقلاب، تعجب‌آور بود و اگر به تاریخ بیانات معاون وزیر کشور توجه نشود این تصور غلط را به وجود خواهد آورد که آیا این آمار مربوط به قبل انقلاب است؛ که سبب شد تا مردم انقلاب کنند و جمهوری اسلامی را جایگزین نظام شاه محوری بکنند.
معاون وزیر اعلام داشت: ۱۰درصد جمعیت ۱۵ تا ۶۳سال که معادل پنج میلیون نفر می‌شوند از مشروبات الکلی استفاده می‌کنند یا سالانه صدهزار نفر دست به خودکشی می‌زنند که درصد قابل‌توجهی از این صدهزار نفر تسلیم مرگ خودخواسته می‌شوند یا هر سال بین ۳۰۰ تا ۴۰۰هزار سقط‌جنین غیرقانونی در سراسر کشور انجام می‌گیرد و البته اگر معضلاتی نظیر کاهش ازدواج و افزایش طلاق و بالا رفتن تعداد مهاجرین از کشور خصوصاً در بین اقشار تحصیل‌کرده و دانشگاهی و سیر صعودی معتادان به مواد مخدر به آن اضافه شود حکایت از وضعیت نابسامان کشور است. مشخص نیست انگیزه واقعی معاون وزیر کشور از بیان این اعدادوارقام چه بوده ؛ چون به‌ظاهر یک نوع خودزنی است؛ زیرا مخاطبان معاون، اولین سؤالی که از خود و مسئولانی که در چهل و اندی سال بر مسند قدرت تکیه زده‌اند خواهند پرسید این است: مسئولان کشور در این‌همه سال چه کردند که چنین اعداد دهشتناک تحویل داده می‌شود؟

در ورای سؤال فوق، آماروارقام نشان از این واقعیت تلخ است که در درجه نخست اوضاع اقتصادی مناسب نیست زیرا ریشه بسیاری از نابسامانی‌های کشور را در وضعیت نامطلوب اقتصادی و شکاف عمیق طبقاتی باید جستجو کرد و این شکاف هر روز بیشتر می‌شود؛ درصدی کوچک آن حد دارند که با داشته‌هایشان تخم هر فسادی را در جامعه می‌گسترانند و درصد بالایی از جامعه با نداری و محرومیت دست به هر خلاف می‌زنند و به هر بزه‌ای روی می‌آورند. در درجه بعدی، نشان از این است که کارهای فرهنگی که با صرف هزینه‌های سرسام‌آور تاکنون توسط ده‌ها مرکز متولی امور تربیتی در مدارس و دانشگاه‌ها و شهر و روستا و…انجام‌گرفته موفق عمل نکردند. قرار گرفتن مواردی که آمارش ذکر شد در کنار یکدیگر، بسته‌ای را تشکیل می‌دهند که حکایت از این موضوع دارد؛ سلامت اخلاقی جامعه شدیداً درخطر است و اگر فکری اساسی و علمی و کارشناسانه نشود قطعاً در آینده باید شاهد افزایش بیماری در آحاد جامعه باشیم و درمان را مشکل‌تر خواهد کرد و نیاز به جراحی‌های گسترده دارد و وای به‌روزی که با جراحی هم نتوان درمان کرد و آگاه جامعه‌ای مرده خواهیم داشت. اگرچه هم‌اکنون نیز دیر شده و نابسامانی گسترده شد ولی برای جلوگیری از بدتر شدن، برای بهبود جامعه باید روش‌های جدیدی به کار برد. اگر مشکلات اقتصادی و ناتوانی روش‌های فرهنگی ناکارآمد ادامه یابد مطمئناً در سال آینده این اعداد افزایش پیدا خواهد کرد و استحکام خانواده‌ها و جامعه متزلزل خواهد شد و فاجعه‌ای بزرگ‌تر خواهد آفرید.