سفره‌ خالی، سفر پرشمار

سفر مسوولان ارشد نظام به نقاط مختلف کشور برای گفت‌وگوی چهره به چهره با مردم و درک بهتر مشکلات آنان اقدام مهمی است که نمی‌توان با نگاه صفر و صدی به آن نگریست و با آن مخالفت قطعی داشت، اما از سوی دیگر نیز نباید سفرهای استانی را با پروپاگاندای رسانه‌ای به عنوان شیوه‌ای منحصر به فرد و غیرقابل نقد در اداره کشور معرفی کرد و حل بحران‌های بزرگ کنونی را منوط به انجام آن دانست. خاطرات تلخ و خسارت‌های جبران‌ناپذیر به کشور در دولت‌های نهم و دهم با انبوهی از سفرهای استانی و مصوبات غیرقابل اجرا هنوز از ذهن مردم ایران پاک نشده که رییس دولت سیزدهم نیز تمام زمان آخر هفته خود را به ایرانگردی اختصاص داده است تا با معضلات و مشکلات ریز و درشت مردم آشنا شده و دستورات مقتضی را صادر کند، آن‌هم در شرایطی که اکثریت هشتاد میلیون ایرانی، سال‌هاست که فریادشان از مشکلات اقتصادی، تبعیض و بی‌عدالتی در وجوه مختلف، رانت و فساد، نابودی محیط‌زیست، دشمن‌انگاری داخلی و خارجی و بسیاری دیگر از اشتباهات و ضعف‌های اداره کشور بلند است بدون آنکه برای فهم آن هر هفته به گوشه‌ای از کشور سفر کرده باشند. دیدن روسای جمهور و دیگر مسوولان، هرچند می‌تواند برای اهالی یک روستا یا یک منطقه محروم خاطره‌انگیز و همراه شور و شعف چند ساعته باشد و در یک آخر هفته دل‌انگیز و با دستورات فوریتی مدیران ارشد به شرط محقق شدن، گره از مشکلات چند منطقه کوچک و کم برخوردار باز کند اما قطعا نمی‌تواند به حل بحران‌های بزرگی که مردم ایران در سال‌های اخیر با آن دست به گریبان هستند و سالانه میلیون‌ها ایرانی را به زیر خط فقر هدایت می‌کند و موجب تحقیر و تضعیف جایگاه کشورمان حتی در میان کشورهای جنگ‌زده اطراف‌مان شده است، منجر شود.
نکته مهم اینکه در کشوری که در ساختار اداره آن خیل عظیمی از مدیران با عناوین گوناگون و در سلسله مراتب مختلف و در قوای سه‌گانه و نهادهای دولتی و حاکمیتی با حقوق و امکانات به مراتب بیش از کارایی‌شان حضور دارند، آیا ضرورت دارد که شخص اول اجرایی کشور برای رسیدگی به مشکلات یک منطقه محروم یا یک روستای زلزله‌زده حتی بدون درنظر گرفتن هزینه‌های سرسام‌آور سفر، شخصا به آن منطقه سفر کرده و دستور حل مشکلات را صادر کند؟ آیا این امر موید عدم اطمینان به گزارشات اداری و بی‌اعتمادی به مدیران اجرایی کشور و تایید ضعف عملکرد آنان نیست؟ آیا نمی‌توان با استناد به گزارشات ارسالی از سوی مدیرانی که از جیب همین مردم حقوق‌شان پرداخت می‌شود، دستورات لازم را صادر کرد؟ آیا بسیاری از این مشکلات نباید توسط مدیران همان مناطق رسیدگی و برطرف شود بدون آنکه نیاز به حضور مستقیم رییس‌جمهور کشور باشد؟ شاید بتوان متصور بود که ارتباط مستقیم مدیران کشور به خصوص مسوولان ارشد نظام با مردم یکی از راه‌های درک بهتر مشکلات و شاید بدون در نظر گرفتن ابعاد گسترده تبلیغاتی آن، نشانه‌ای از مردمی بودن است، اما سفره‌های خالی مردم قطعا با سفرهای پرشمار رییس‌جمهور که وظایف به مراتب مهم‌تری از سفرهای استانی برعهده دارد، پرنخواهد شد که اگر غیر از این بود تاثیر حداقلی آن را باید در این سه ماه اخیر مشاهده می‌کردیم. دریغا که علی‌رغم وعده‌های داده شده در همین مدت هم شاهد هستیم که شرایط زندگی و معیشت مردم به مراتب بدتر از زمان دولت قبل شده است. تداوم گرانی‌های کمرشکن، فامیل‌سالاری و قبیله‌گرایی در انتصابات، دیپلماسی انفعالی در برابر مسائل مهم بین‌المللی، بلاتکلیفی در مواجهه با برجام و موارد این‌چنینی که حتی نارضایتی‌های هرچند ملایم و دوستانه حامیان آقای رییسی را نیز به دنبال داشته است، بیانگر آن است که رییس‌جمهور کشورمان باید تمرکز بیشتری بر وظایف اصلی و امور مهم و کلان اداره کشور داشته باشد و کم کم از فضای انتخاباتی، شعارزدگی و اقداماتی که در شرایط بحرانی کنونی نمی‌تواند اولویت کشور باشد، فاصله بگیرد که در غیر این صورت زودتر از پیش‌بینی مخالفان و منتقدان دولت سیزدهم، مردمی که تحمل شرایط طاقت‌فرسای کنونی را نداشته و دل به شعارها و وعده‌های دولت سیزدهم داده‌اند، آرزوی دولت قبل را خواهند داشت./اعتماد-محمد سالاری