شروط جدید ایران برای گفتگوهای وین

این روزها حرف و حدیث های زیادی درباره گفتگوهای وین و اینکه آیا قرار است دور بعدی آن برگزار شود یا نه مطرح است.

همه کارشناسان سیاسی خبره هم متفق القول هستند که بسیاری از کشمکش های سیاسی که این روزها در فضای سیاسی فیما بین ایران و ایالات متحده و دیگر اعضای گروه ۱+۵ شاهد آن می باشیم هم به این دلیل می باشد که همه تمایل دارند (از جمله ایران) دور بعدی گفتگو ها برقرار گردد و هر طرف تلاش دارد برگه های خود را قبل از دور جدید مذاکرات تقویت کند.

اگر طرفهای مختلف تمایلی به راه انداختن دور بعدی گفتگو ها نداشتند، قطعا دیگر بحث آن را مطرح نمی کردند.

وقتی بحث شرط و شروط گذاشتن مطرح می شود یعنی تمایل به گفتگو ها هست اما بر اساس ضوابط و شروط خاصی.

با توجه به تغییر دولت در ایران و به قدرت رسیدن دولتی که بسیاری اعضای آن از ابتدا با برجام مخالف بودند و تقریبا همه اعضای دولت جدید برای مصداقیت ایالات متحده اعتبار قایل نیستند (در حالی که دولت قبلی ایران با شک و شبهه به مصداقیت ایالات متحده می نگریست)، به نظر می آید که ایران با رویکرد جدیدی تمایل دارد دور جدید گفتگو ها برگزار گردد.

البته برخی از شخصیت های سیاسی و نمایندگان مجلس ایران هم اشاراتی به این مساله داشتند.

این روزها یکی از مسایل مورد بحث بازگشت پرونده گفتگو ها از وزارت امور خارجه به شورای عالی امنیت ملی است، مرجعی که ممکن است بتواند با دست بازتر در خود وین درباره مسایل زیادی تصمیم گیری کند.

قطعا هم بحث تغییر تیم مذاکره کننده مطرح می باشد، حال ممکن است برخی اعضای قبلی مانند دکتر عراقچی در تیم جدید هم حضور داشته باشند و اضافه بر آن مثلا آقای علی باقری کنی که یکی از افراد معتمد آقای رئیسی است در این گفتگو ها یا به عنوان عضو تیم مذاکره کننده و یا حتی رئیس تیم مذاکره کننده حضور داشته باشد.

حتی برخی بحث آن را می کنند که احتمال دارد آقای سعید جلیلی هدایت این مذاکرات را به دست بگیرد، حال به عنوان نماینده ویژه رئیس جمهوری و یا حتی شاید به عنوان دبیر جدید شورای عالی امنیت ملی.
باقیمانده وین لجبازیهای آمریکا است

البته تا زمانی که آقای شمخانی دبیر شورای عالی امنیت ملی هستند قطعا اگر بنا باشد مذاکرات تحت نظر شورای عالی امنیت ملی باشد، تحت نظر ایشان خواهد بود.

بدیهی است اگر پرونده مذاکرات به شورای عالی امنیت ملی منتقل گردد ایران از طرف های متقابل هم خواهان آن خواهد بود تا نمایندگانی همسطح نمایندگان ایران به گفتگو ها اعزام کنند.

یعنی عملا خواهان آن خواهد بود که نمایندگان حاضر در گفتگو ها در سطحی باشند که اختیارات بالاتری داشته باشند.

یکی از اصلی ترین مشکلاتی که طی شش دوره قبلی گفتگو ها مشاهده می شد این بود که طرف های مقابل مخصوصا آمریکایی ها در سطح بسیار پایینی در گفتگو ها حضور داشتند و آقای رابرت مالی در سطحی نبود که بتواند در باره مسایل مختلف تصمیم گیری قطعی کند و مدام مجبور بود برای دادن پاسخ نهایی با واشنگتن مشورت کند، امری که مشکلات زیادی را ایجاد می کرد و در بسیاری از موارد مذاکره کنندگان موفق می شدند به نتایج ملموسی برسند اما به یکباره آمریکایی ها همه چیز را به هم می زدند.

اگر واقعا همه طرف ها در اینکه بخواهند گفتگو های وین به نتیجه برسند جدی هستند قطعا باید سطح مذاکرات را بالا برد و محور مذاکرات روی یک موضوع و آن هم نحوه بازگشت همه به توافق هسته ای و اجرای آن متمرکز گردد.

هر موضوع دیگری که بخواهد به هر بهانه ای به مذاکرات و گفتگو ها اضافه شود می تواند منجر به بن بست مذاکرات شود.

به هر حال اگر آمریکایی ها تمایل داشته باشند یک عبارت به نتیجه گفتگو ها اضافه کنند قطعا ایرانی ها با تجربه ای که طی چند سال اخیر پس از توافق هسته ای به دست آورده اند تمایل خواهند داشت چندین صفحه به توافق اضافه کنند.

امروزه همه مذاکره کنندگان به خوبی می دانند اگر ایران توافق هسته ای را امضا و اجرا کرد فقط به این دلیل بوده که خواهان رفع همه تحریمها به صورت عملی بوده، در صورتی که ایرانی ها احساس کنند چنین امری محقق نخواهد شد قطعا قید همه گفتگو ها را خواهند زد چون منطقی وجود نخواهد داشت که آنها را قانع کند پای میز مذاکره بنشینند.

با توجه به شرایط ساختاری و سیاسی ایران نباید تصور کرد که با تغییر دولت در ایران خواسته ایران تغییر می کند، در واقع، حد اقل در زمینه مساله مذاکرات هسته ای، این دولت همان مطالباتی را خواهد داشت که دولت قبلی ایران داشته و دولت های دیگر قبلی و دولت های بعدی ایران هم خواهند داشت، یعنی رفع کامل و شامل و عملی و ملموس تحریم ها و عدم ورود طرفهای مقابل به مسایلی که خط قرمز ایران و هر کشوری که برای خود اعتبار قایل است به حساب می آید، یعنی عدم ورود به بحث تسلیحات دفاعی ایران و یا رابطه ایران با دیگر کشورها و ملت ها در منطقه و جهان./اسپوتنیک