جامعه بیمار را بشناسیم

در آمریکا، اکثر جامعه رنجوران بسیار موفق و از سلامت جسمی و تحصیلات عالی برخوردار بوده و به احتمال قوی با هنجار های اجتماعی همسازی دارند. دلیل این امر،‌ در جامعه رنجور بودنِ خودِ جامعه و ارزش هایش است. این است نظر چارلز دربر که در کتابش، « جامعه ی جامعه رنجور: جامعه شناسی ایالات متحده ( ۲۰۱۳) » مطرح می کند. وی که نویسنده ی بیش ار بیست کتاب، منجمله « ملت ابر شرکت ها » ست در دانشگاه بستن در ماساسچوست به تدریس جامعه شناسی مشغول است. «جامعه ی جامعه رنجور، رفتار های ضد ـ اجتماعی را تولید و تشویق می کند…. این جامعه با تمرکز بر زیست شناسی، شخصیت افراد و نها دها، شکل می گیرد. اما ما افراد را می بینیم و نه سیستم را… هدفم از نوشتن این کتاب،‌ نشان دادن آن است که طبیعت، اساسنامه، و بازار های ابر شرکت ها، ذاتا جامعه رنجوراند. »
وی معتقد است: « جامعه رنجوری، نه بازتاب عدم تعادل عملکرد مغز، بلکه غلبه ی نهاد هایی بر جامعه است که هنجار های اجتماعی، قوانین و تعادل قدرت را چنان بازسازی کرده اند که ادامه ی حیات در گروی اتخاذ شیوه های جامعه رنجورانه است.» وی باور ندارند که همه ی افراد چنین جوامعی بیمارند. در مقابل این پرسش که «آیا در استخدام کمپانی اکزان موبیل بودن به معنای جامعه رنجور بودن است؟» دربر پاسخ می دهد: «اگزان موبیل از بیمارترین نهاد های دنیاست.» و ادامه می دهد: « این ابر شرکت جامعه رنجور است. هیئت مدیره ای که قوانین این شرکت را تدوین و به تخریب رمین کمر بسته، بیمار است. کارگران در پی لقمه ای نان هستند و چه دریخش نفتی و چه غیر آن، چندان امکان انتخاب نداشته و هر کاری برای ادامه ی زندگی می کنند. آیا خواست بقا بیماری است؟»
«معضل خطرناک زاده ی جامعه ی بیمار، آن است که افراد جامعه شاید خود، کرداری ضد اجتماعی در قبال دیگران و زیست محیط نداشته باشند، لیکن مجبور به تعامل با نهاد های جامعه رنجور بوده و در این راه رفتاری مخرب و ضد اجتماعی اتخاذ می کنند. آیا بیمارند؟ رفتارشان در خدمت اهداف جامعه ای بیمار است لیکن خود لزوما بیمار نیستند…. تقریبا لازمه ی هر شغلی در ایالات متحده، سر خم کردن در مقابل قوانین کمپانی های بیمار است و این امر در اجتماعی بیمار، تبدیل به هنجار می شود.» …. «زمانی که اپرا وینفری، در مصاجبه ای ازلنس آرمستراگ پرسید که آیا می دانست بیمارگونه دروغ می گفته و تقلب می کرده، وی پاسخ داد که نه، هر کاری کردم برای ادامه ی مسابقات بوده. در بازی ها،‌ این امری عادیست…. در واقع لنس آرمستراگ حقیقت را بازگو می کرد، نمی توان قهرمان دوچرخه سواری دنیا بود و جامعه رنجور نبود. قوانین بازی چنین ایجاب می کند. نمی توان در ایالات متحده کار کرد و در این حقیقت بیمار گونه که غولی به نام شرکت سهامی آمریکاست، شرکت نداشت… غولی که بخش عظیمی از زیست محیط را منهدم و زندگی بسیاری را پریشان می کند. ابرشرکت ها، هم دولت وهم جامعه را در چنگ گرفته اند.» راسل مخیبر برگردان: عاطفه اولیایی