اهداف ترامپ از سفر مخفی به عراق از نگاه نیویورک تایمز

آرمان‌شرق: «نیویورک تایمز» در گزارشی با اشاره به سفر ناگهانی «دونالد ترامپ» به عراق، نوشت : سفر پنجشنبه شب ترامپ به آمریکا ؛ سفری نیست که با هدف ارایه رهنمودهای جنگی در مورد آینده جنگ عراق انجام شده باشد.

به گزارش آرمان شرق به نقل از ایرنا، ‘ مت گالاگر’ کهنه سرباز جنگ عراق در این نوشتار آورده است : این سفر صرفا برای قدردانی از سربازان آمریکایی انجام گرفت؛ بدون آنکه اشاره ای به جزییات جنگ شده باشد.
او می نویسد : هواپیمایی که « دونالد ترامپ » را در یک پایگاه هوایی تاریک با چراغ هایی خاموش در باند فرودگاه ‘الاسد’ فرود آورد؛ یک هواپیمای استتار شده با پنجره هایی تماما بسته بود. سابقه ندارد یک فرمانده کل با این استتار وارد یک میدان رزم بشود.
« ترامپ درحالی برای بازدید از سربازان آمریکایی در منطقه جنگی عراق به این کشور سفر کرده بود که بسیاری بر ترامپ خرده می گرفتند که چرا اینقدر دیر به دیر به میدان رزم عراق سر می زند و بسیار دیرهنگام از کم و کیف اوضاع جنگ و حال و روز سربازان آمریکایی حاضر در این میدان جنگ باخبر می شود. »
نیویورک تایمز می افزاید : سفر ناگهانی ترامپ به عراق درست در شرایطی انجام می شود که او همین چند روز پیش تصمیم گرفت همه سربازان آمریکایی را از سوریه خارج کند.
در همین راستا؛ ‘نیویورک تایمز ‘ هم همین چند روز پیش هشدار داده بود که به نظر می رسد ستون فقرات جنگ ویتنام در حال تکرار شدن است. تمام رسانه های خبری اظهار نظرهای شخصیت های مختلف اعم از ژنرال های بازنشسته ، تحلیلگران سیاست خارجی و روزنامه نگاران که همگی در تقبیح استانداردهای دوگانه رئیس جمهور در مورد میادین جنگی سوریه و عراق صحبت کرده اند را منتشر کرد.
بسیاری در شبکه ‘توئیتر’ سفر مخفیانه ترامپ به عراق را یک حرکت تبلیغاتی در راستای مبارزات انتخاباتی خوانده اند.
این رفتار رئیس جمهور است که انتقادها را جذب او می کند.ترامپ یک نوع رابطه عجیب و غریبی با نیروهای مسلح دارد. او عاشق رژه نظامی است. عاشق این است که اطرافش را ژنرال های ستاره بر دوش پر کنند. اما همینکه این ژنرال ها لب به سخن باز می کنند و اظهار نظر می کنند؛ این عشق رنگ می بازد.
مصداق این رفتار او را در مورد استعفای ‘ جیم متیس’ وزیر دفاع سراغ داریم. ترامپ تا پیش از این عاشق متیس بود اما وقتی نامه استعفایش را دید؛ مانع او نشد و کارش را به سرعت انجام داد.
سفر ترامپ به عراق؛ مصداق زنده ای است از اینکه چقدر رئیس جمهور قوای مسلح کشور را یک وسیله بسیار پیش پا افتاده می انگارد. به عنوان مثال؛ او می آید و با کارکنان ناهارخوری پایگاه هوایی ‘الاسد ‘ عکس می گیرد. چه کار مضحکی!
اما به هر حال، اینکه در پایگاه هوایی آمریکا در استان ویران و مخروبه ‘الانبار’ بسیاری از سربازان کلاه قرمز که بر روی این کلاهها نوشته شده است: ‘بیایید آمریکا را دوباره بزرگ کنیم’ حضور دارند، اقدام نسبتا معقولی است.
به هر جهت؛ ترامپ ریشه درد بی قدر و منزلت شمردن نیروهای مسلح نیست. ترامپ یکی از عارضه های این بیماری است. در خصوص آمریکا و جنگ در قرن ۲۱ نباید فقط به ذکر اینکه ‘ از خدمات شما متشکریم؛ اکتفا شود’ . به جزییات هم باید اشاره شود.
وقتی در میدان جنگ سوال هایی نظیر ‘ تا کی؟ ‘ ، ‘ چه تعداد؟ ‘ و ‘ هدف چیست؟ ‘ را صنایع تسلیحاتی پاسخ می دهد و می گوید:’ ما از عهده این کار بر می آییم’، جای تعجب نخواهد بود که یک شهروند آمریکایی اینقدر که از برگزاری مسابقات خارجی فوتبال در کشور شگفت زده می شود؛ از بازگشت سرباز وطن به خانه متعجب نمی شود.
راه رو به جلو؛ فقط با شفافیت هرچه بیشتر امکان پذیر است. شهروندان ما باید از مقامات منتخب کشور بخواهند در مقابل تصمیماتی که در مورد میادین جنگی می گیرند، پاسخگو باشند. از سال ۲۰۰۱ که کنگره جنگیدن در بیرون از مرزها با تروریسم را مصوب کرد؛ تا به امروز گویا آمریکایی ها خودشان هم به این نتیجه گیری رسیده اند که نیروهای مسلح ما باید در یک جنگ ابدی در بیرون از مرزها بسر ببرند. این رویه تا به حال نه به اندازه کافی خوب بوده است و نه بسته شده است.
مردم آمریکا شرطی شده اند. به آنها القا شده است که جنگ در بیرون از مرزها اجتناب ناپذیر است، که نه، حیاتی است. چون ما باید این شیوه و سبک زندگی مان را حفظ کنیم و اجازه ندهیم خدشه ای بر آن وارد شود.
باید همه کسانی که در راس قدرت هستند را وادار کنیم افق نگاهشان را فراتر از واقعه ۱۱ سپتامبر و علل تاریخی آن ببرند و توضیح بدهند؛ چرا باید یک راه طولانی و راهی فراتر از یک جنگ ابدی را بپیمایند.
فرمانده کل قوای ما از اینکه اینهمه یونیفورم پوش مرد و زن را می بیند، دست پاچه شده است و بیش از حد خود را مشغول آنها کرده است.
این رفتار؛ یک نوع لودگی است. دلقک بازی است. ناشایست است. البته در سال ۲۰۱۸، این رفتار آمریکایی است.