امید به آینده ؛ دغدغه بزرگ دانشجویان

امید به آینده، دغدغه بزرگ دانشجویان

آرمان امروز: «۱۶آذر»، روزی که در تقویم جمهوری اسلامی ایران از جایگاه ویژه ای برخوردار است، روزی که محمدرضا شاه پهلوی برای اولین بار مجبور به عذرخواهی شد، روزی که ۳ دانشجوی دانشگاه شریف برای آزادی جانشان را نثار وطن کردند، روزی که از فردای آن روز و با تغییر قانون، ورود هر فرد نظامی به محیط دانشگاه ها ممنوع شد و روزی برای فریاد آزادی و اعتراض مسالمت آمیز. «مصطفی بزرگ‌نیا» و «احمد قندچی» و «مهدی شریعت‌رضوی» هنگام اعتراض به دیدار رسمی ریچارد نیکسون معاون رئیس‌جمهور وقت ایالات متحده و همچنین از سرگیری روابط ایران با بریتانیا، در تاریخ ۱۶ آذر ۱۳۳۲ (حدود چهار ماه پس از کودتای ۲۸ مرداد همان سال) در دانشگاه تهران کشته شدند و از آن روز ۷۰ سال می گذرد، امسال نیز همزمان با روز دانشجو، بازهم تعدادی از دانشجویان به اعتراض‌های مسالمت آمیز دست می‌زنند. آنان معتقدند که برخی از قوانین کشور نیاز به اصلاح دارد و در این شرایط بسیاری از مسئولان نیز این پیام دانشجویان را شنیده و خواستار گفت وگو با آنان شده‌اند. حالا نیز بسیاری از مسئولان می‌خواهند در این دو روز (۱۵ و ۱۶ آذر) به دانشگاه ها بروند و پای درد دل دانشجویان بنشینند.
دانشجو چه می‌خواهد
اما خواسته‌ دانشجو با توجه به ناآرامی‌های اخیر چیست؟ اینکه مسئولانی که پای درد دل دانشجویان می‌نشینند تا چه اندازه به فضای فکری آنان نزدیک هستند؟ برای شنیدن این موضوعات، پای درد چند دانشجو نشستیم. الهام.ص یکی از دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی در این رابطه به خبرنگار «آرمان امروز» می‌گوید: «ما دانشجویان در تمامی دوره‌های تاریخ معاصر ایران و از زمان تشکیل دانشگاه به‌عنوان یک نقطه اتجماع افراد تحصیل کرده و آینده ساز این مرز و بوم به دغدغه‌های مردم و مشکلات کشور اعتراض داشته‌ایم، ولی نمی‌دانیم چرا برخی از مسئولان در طی سال‌های گذشته از اعتراض دانشجویان متعجب می‌شوند. مگر من دانشجو! به‌عنوان شهروند در این جامعه که عضوی از آن هستم، زندگی نمی‌کنم؟ چه چیزی را در شعارهایم طلب می‌کنم؟ غیر از این است که من نیز به مانند بسیاری از شهروندان کشور در پی عدالت، ازادی و برابری هستم؟  عدالت نخستین خواسته هر انسانی است که به خاطر آن در میدان های نبرد برای آن می‌جنگد. در جامعه‌ای که شرایط اقتصادی بد تمامی مردم را درگیر خود کرده، مگر می‌‌توان از عدالت سخن نگفت؟. من به عنوان دانشجو، نیروی جوانی و هوش خود را همچون بذری می بینم که در دل این خاک می گذارم، اما برای آینده چه محصولی می‌توانم درو کنم؟ آیا می‌توان با این شرایط که طیف طبقه متوسط نابود شده، امید و چشم اندازی به آینده داشته باشم؟ زمانی‌که پدر و مادر خودمان را می‌بینیم که از صبح آفتاب نزده تا پاسی از شب در پی لقمه نان بخور و نمیر هستند و تا آخر ماه که گرفتاری‌های اقتصادی نمی‌گذارد یک خواب راحت داشته باشد، چگونه باید امیدوار به آینده باشم؟ برخی به اعتراضات ما برچسب اخلا‌قی می‌زنند که اینها «از سلف مختلط شروع می‌کنند و به استخر مختلط می‌رسند!» کدام دانشجو را می‌شناسید که به دنبال استخر یا خوابگاه مختلط است؟ اگر به دنبال این موضوعات بودیم که به دانشگاه نمی‌رفتیم. آنها یادشان رفته ما از اعضای نخبه جامعه هستیم و استخر مختلط و روابط بی‌بند و بار بیشتر برای «آقازاده‌ها» پولدار است نه ما که پدرمان حتی نمی‌تواند خرج زندگی را بدهد. ما به‌دنبال پیشرفت کشور هستیم نه پسرفت آن، اما هر کجا که منافع برخی از مسئولان به‌دلیل اعتراض ما به خطر می‌افتد، به ما برچسب اخلاقی می‌زنند.»
جای اعتراض کجاست؟
رضا. ج نیز دانشجوی دانشگاه شریف است. او باور دارد که عمده دلیل اعتراض دانشجویان، رسیدن ناامیدی از لایه‌های جامعه به محیط دانشگاه است و در ادامه گفته‌هایش می‌گوید: «من نفر هفتم رشته ریاضی بودم و در طی این سال‌ها به غیر از ناامیدی در محیط دانشگاه چیزی ندیدیم. ما باید مهاجرت کنیم یا با اسنپ هزینه‌های دانشگاه‌مان را تامین نماییم. در میان دانشجویان و با هر کدام از دوستانمان صحبت می‌کنیم آنها به دنبال رفتن از ایران هستند، چرا؟به دلیل اینکه آینده روشنی برای خودشون متصور نیستند. البته با این شرایط اقتصادی و بالا رفتن ارز هم که هر روز رفتن از ایران هم برایمان سخت‌تر می‌شود. ما در اعتراض‌ها شرکت داریم و برخی از دوستان ما بازداشت شده‌اند، مگر سزای اعتراض، بازداشت است؟  دانشجو در دانشگاه اگر نتواند اعتراض مسالمت آمیز انجام دهد، کجا باید شرایط بد اقتصادی و مشکلاتش را مطرح کند؟
حرف ما را بشنوید
در ادامه با یک دانشجوی دیگر که صحبت‌های رضا را می‌شنود، به میان حرف او می‌آید و می‌گوید: اگر به جامعه نگاه کنید، پس از آبان ۹۸ که به دلیل گرانی‌های مداوم و بنزین بود، مردم بارها اعتراض خود را نشان داده‌اند و این فضا به دانشگاه نیز کشیده شده است. ذات دانشگاه و دانشجو اعتراض و مخالفت نیست، آنها فریاد پدرانی هستند شرمنده و شرمسار فرزندش می‌شود و نمی‌تواند حداقل خواسته‌های فرزند خود را
تامین کند. وقتی دانشجو شاهد این موضوع است که آقازاده‌ها با پول مردم به کانادا، آمریکا و دیگر کشورهای اروپایی می‌رود و نصف آنها نیز سواد ندارد، اما بورسیه می‌شود، از این تبعیض‌ها گلایه‌مند است. مسئولان می‌گویند که خواسته دانشجویان اقتصادی نیست، این نشان می‌دهد که یکبار حرف ما را نشنیده‌اند و فقط ما را نفی کرده‌اند. چقدر نوجوانان و جوانان باهوش و توانا در استان‌های سیستان و بلچوستان و کردستان عمرشان به سوخت‌بری و کولبری می‌گذرد، اما در تهران بسیاری فقط پول‌بری را یاد گرفته‌اند، آن‌هم بدون هوش و استعداد. بسیاری از این افراد نابغه حتی نمی‌توانند یک سناسنامه داشته باشند و حتی دیپلم بگیرند، چه برسد به دانشگاه‌ بروند، پس راهی جز تن دادن به مشکلات و کارهای کاذب ندارند. این حرف دانشجو است که متاسفانه مسئولان هیچوقت آن را نشنیده‌اند. همه این‌ها نشان از عدالت در کشور «من» است.
چرا شعار زن- زندگی- آزادی سر می دهیم
سحر. م، هم معتقد است که او به‌عنوان یک زن در جامعه نقش مهمی را ایفا می‌کند، اما او وقتی آینده بسیاری را می‌بینید، از زن بودن خودش پشیمان می‌شود، مثالی که وی می‌آورد، قتل رومینا اشرفی و ریحانه عامری و… به دست پدرشان است یا مونا حیدری، که با افتخار به‌دست همسرش کشته شد. او در ادامه می‌گوید: «آقایان، کدام از ما لخت یا هرزگی می‌خواهیم؟ شما یادتان رفته که از دامن زن، مرد به معراج می‌رود، چطور می‌توانید اینگونه زنان را قضاوت یا محاکمه کنید؟  نبود امنیت از خانه و خانواده تا سطح کلان جامعه، همان دلیلی است که زنان شعار «زن-زندگی- آزادی» سر می دهند. متاسفانه قوانین تبعیض آمیز زیادی در تمام مسیر زندگی یک زن قرار دارد. اگر در جامعه ای حقوق زن و مرد یکسان باشد و زنان دیگر در زیر ستم قوانین زن ستیزانه نباشند، آن جامعه به رشد خواهد رسید و جامعه ای که این عدالت اجتماعی را از زنان سلب کند، راه پیشرفت را بسته و جامعه را به سوی عقب، نمی برد.
این دانشجو در ادامه چنین می گوید: «عدالت اجتماعی حق همه انسان ها هست و اگر ما دانشجویان دست به اعتراض می زنیم، فقط برای قشر دانشجو نیست بلکه برای تمامی اقشار و زنان جامعه است، اقشاری که همه ما از  بستر آن‌ها به این سطح رسیده‌ایم از کارگر، معلمان گرفته تا زنان و سرزمین مادری. متاسفانه خیلی‌ها خود را به خواب غفلت می‌زنند و این نوع اعتراض‌ها را نمی‌بینند.