مخاطب پیام های مدنظر اسرائیل در حمله به سوریه؟

نویسنده: سمیره المسالمه

 اسرائیل از سال ۲۰۱۱ به بعد تلاش کرد از صف بندی بین المللی در حمایت یا مخالفت با نظام سوریه دوری کند. همچنین از نخستین طرف‌هایی بود که اصطلاح بی طرفی در درگیری سوریه را مطرح کرد. این امر ما را بر آن می‌دارد متوجه شویم هدف از حملات پی در پی اسرائیل به سوریه از ابتدا تضعیف نظام یا حمایت از مخالفان نبوده است.

حملات اسرائیل را می‌توان در راستای خدمت به منافع راهبردی‌اش به ویژه در سه هدف اصلی تفسیر کرد:

نخست: تقویت جایگاهش در حل و فصل کشمکش جاری در سوریه در برابر طرف‌های دیگر منطقه ای (ترکیه و ایران) و بین المللی (روسیه و آمریکا) و نیز در جریان مشارکت برای ترسیم آینده سوریه طبق دیدگاهش نسبت به خود و نقشش در منطقه.

دوم: جلوگیری از تشکیل یک مرکز قدرت در مرزهای شمالی اسرائیل از سوی ایران و شبه نظامیانش.

سوم: ایجاد این برداشت برای کشورهای منطقه که اسرائیل برگه‌ای است که نمی توان از آن در پیدا کردن راه حل در منطقه از جمله مشکل افزایش نفوذ ایران در سوریه، لبنان و عراق بی نیاز بود.

آنچه حملات اخیر را که از نظر کمی و کیفی افزایش یافته‌اند، متمایز می کند در درجه اول این است که هم زمان با گفت وگو درباره برنامه هسته‌ای ایران رخ می‌دهد، گویی می‌گوید ارتباطی میان توافق هسته‌ای و قضایای دیگر از جمله امنیت اسرائیل از دیدگاه این رژیم و نه کشورهای مذاکره کننده با ایران وجود ندارد.

بر همین مبنا می‌توان درخواست فرانسه مبنی بر حضور عربستان سعودی و امارات متحده عربی در کنار اسرائیل در مذاکرات با ایران را مورد خوانش قرار داد. به این معنی که ثبات مورد نظر توافق هسته‌ای اگر با گام‌های منطقه ای همراه نباشد که خواسته‌های اسرائیل و توافق‌های جانبی‌اش با کشورهای حاشیه خلیج فارس را محقق ‌کند، در این صورت تنش در منطقه باقی می‌ماند و هر لحظه امکان انفجار آن وجود دارد.

همچنین اسرائیل از ارسال پیام نظامی به روسیه‌ و حکومت سوریه درخصوص کاهش روابط با ایران یا تحمل پیامدهای ائتلاف با این کشور امتناع نمی‌ورزد.

به علاوه این که نمی توان این مسئله را نادیده گرفت که این حملات (آمریکایی و اسرائیلی) در شرایطی صورت گرفت که فضای بین المللی در نتیجه حمله روسیه به اوکراین متشنج است. این حملات می‌گوید نمی‌توان پذیرفت که سوریه عرصه روسیه باشد و این کشور آن را در اختیار هر کس که بخواهد قرار دهد.

اسرائیل در نقطه اشتراکی سرمایه گذاری کرد که ترکیبی از خصومتش با ایران و اختلافش با این کشور بر سر نفوذ در منطقه و نیز ترس کشورهای عربی از جاه طلبی‌های توسعه طلبانه ایران است و در ده سال گذشته خود را به عنوان حامی منطقه معرفی کرده است.

به این ترتیب پرونده دشمنی با کشورهای بسیار تاثیرگذار در قضیه فلسطین را بسته است و این مسئله به اسرائیل این امکان را داده تا از تعهدات بین المللی خود در خصوص فلسطین فرار کند و در امور کشورهای عربی به عنوان طرفی دارای تاثیر منطقه‌ای فراوان مداخله کند.

منبع: العربی الجدید / تحریریه دیپلماسی ایرانی/